خدايا چگونه تو را بخوانم درحالي که من من هستم

بهترين دوست، خداست، او آن قدر خوب است که اگر يک گل به او تقديم کنيد
دسته گلي تقديم تان مي کند و خوب تر از آن است که
اگر دسته گلي به آب داديم، دسته گل هايش را پس بگيرد .

اگر ذره بين نگاه قوي باشد

در تمام صفحه هاي ورق خورده ي زندگي اثر انگشت او ديده مي شود
چه بچه گانه است که فکر مي کنيم
همه اش را به تنهايي ، رنگ کرده ايم

خدايا !

خدايا چگونه تو را بخوانم درحالي که من، من هستم
با اين همه گناه ومعصيت
و چگونه از رحمت تو نا اميد شوم درحالي که تو، تو هستي
با آن همه لطف ورحمت
خدايا تو آنچناني که من مي خواهم
مرا نيز چنان کن که تومي خواهي

به خاطر بسپاريم همراهي خدا با انسان مثل نفس کشيدن است
آرام، بي صدا، هميشگي . . .

دلت که گرفت ، ديگر منت زمين را نکش

راه آسمان باز است ، پر بکش
او هميشه آغوشش باز است ، نگفته تو را ميخواند ؟
اگر هيچکس نيست ، خدا که هست . . .

تمام خوبي ها را برايت آرزو مي کنم ، نه خوشي ها را

زيرا خوشي آن است که تو مي خواهي
و خوبي آن است که خدا براي تو مي خواهد . . .